Zoals bijna iedere dag verliet ik het huis om boodschappen te doen. Dat is niet even naar de supermarkt, want daar koop ik nooit vlees en al helemaal geen brood. Dus ik ga altijd apart naar een goede slager en naar een warme bakker. Helaas hebben we hier in dit achtergebleven gat geen groenteboer, maar daar heb ik al eens over geschreven.

Ik had ineens zin in witte broodjes dus ik vroeg bij de bakker om drie zachte witte broodjes. Tot mijn verbazing zag ik haar naar de mand gaan met harde witte broodjes. Vraagt ze: “Kaiserbroodjes?” Ik herhaal mijn bestelling. Ze pakt drie harde witte broodjes. Ik nog een keer: ik wil drie zachte witte broodjes. “Oh, u bedoelt drie bolletjes!” Ineens word ik nijdig! Nee, dat heet broodje, geen bolletje. Dat is de eigennaam van een soort beschuit. Ze kijkt me aan alsof ik van een andere planeet kom en ik denk: eigenlijk is dat ook zo. Dat gruwelijke trutten taalgebruik. Misschien nog erger als ze zeggen dat ze een broodje gaan eten. Ze bedoelen een boterham. En het allerergste is misschien wel als ze zeggen: bammetje. Dat soort mensen ken ik liever niet eigenlijk.

Vandaag weer eens in de irritatie geschoten. Nu over dat brood dat allemaal in plastic verpakt is. ’s Ochtends gaat het (te) warm in een plastic zak en wordt het vacuüm afgesloten. Resultaat: een klef, viezig veel te zacht broodje of brood. In Frankrijk bv. zou deze bakker al lang zijn deuren hebben moeten sluiten. De tragiek is: het is echt goed brood en het wordt gewoon verpest! Als je er iets van zegt dan krijg je als antwoord: de mensen willen het zo. Ja, inderdaad dit soort volk wil die troep.

Bij de slager zet mijn irritatie zich voort. Als je niet oplet kom je met meer plastic thuis dan vlees. Zo goed als alles wordt op een zwart plastic ‘schaaltje’ gelegd. Daar is die gruwelijke AH mee begonnen. Dat is lekker geld verdienen, want je betaalt wel de prijs van vlees. Ook wil ik niet tussen ieder plakje vleesbeleg een stuk plastic. Sterker nog, ik wil helemaal geen plastic tussen mijn vleesbeleg. Ik heb ooit zonder iets te zeggen overal dus plastic tussen en onder laten doen, vervolgens gevraagd het er weer uit en af te halen en te wegen. Nou, ik kan u vertellen daar schrik je van. Je betaalt de prijs van vlees voor plastic dat je thuis weggooit.

Ook moet je tegenwoordig voortdurend het woord ‘gooien’ gebruiken. Je gooit een raam open, je gooit wat kleren in een tas. Mens, ze gooien wat af. Vandaag op de voorpagina van de krant groot en vet gedrukt: het kabinet gooit de samenleving weer open. Zoiets is toch niet te geloven. Nog even los van de taalfouten in de krant. Tja, school voor journalistiek en het begint al op de basisschool. Ik heb zelf jaren op de lerarenopleiding gewerkt en ik weet wat voor puin de opleiding de laatste jaren afleverde. Studenten die bepaalde cursussen nooit hadden gevolgd of afgerond die met diploma’s de opleiding verlieten.

Of dat pakken! Je pakt een terrasje. Hoezo? Hoe doe je dat? Je pakt je voordeel. Wat ze allemaal wel niet pakken. En dan die Anglicismen dat is echt krankzinnig. We wonen in Nederland, we spreken Nederlands en hebben echt voor alles een gewoon Nederlands woord.

Zelfs mijn eigen broers blijken geïnfecteerd te zijn. Maarten is ermee begonnen, gruwelijk, proletentaal. Was hij eindelijk zo ver dat hij het (in mijn bijzijn) niet meer zei en wat zegt Vincent tot mijn afgrijzen in Nijmegen: by the way. Het moet niet gekker worden natuurlijk.

Meld u aan voor de speciale Sis nieuwsbrief, waarmee u maandelijks de nieuwe columns van Sis gratis in uw inbox ontvangt.