In het plaatsje waar ik woon hebben we geen groenteboer. We moeten het doen met het standaard assortiment van de supermarkt. Dat betekent dat je al die overheerlijke seizoensgroenten moet missen. Ik was niet van plan om me daar bij neer te leggen. Dus na wat experimenteren in de omgeving vond ik nota bene op ongeveer zes minuten afstand een landwinkel.

Wonderbaarlijk, daar hebben ze juist al die dingen die ze niet in de supermarkt hebben. Verse erwten, kapucijners, tuinbonen, echte Hollandse sperziebonen, dus niet die uit Marokko. En hoera, geen paprika’s, aubergines en dat soort vieze groenten. Los daarvan hebben ze een fantastisch aanbod aan kersen. Steeds een ander soort, dus niet anderhalve maand lang de Burlat. En nu het kersenseizoen bijna is afgelopen, heb ik de eerste pruimen alweer gegeten. Wat een ouderwetse smaak is dat toch.

Nu ga ik één keer per week naar die landwinkel en sla ik van alles in. Zo ook afgelopen vrijdag. Ik parkeer mijn auto altijd vlakbij de ingang, want ik ben niet echt jofel ter been en er staat nergens dat het niet mag. Nu stond er een groep bejaarden bij de ingang die verstoord naar mijn parkeren keken. Ik dacht: wat doen ze daar en wat staan ze vreemd, maar dat zal wel met de corona te maken hebben. Ik passeerde dus de groep om naar binnen te gaan. Boze stemmen deelden mij mede dat ze allemaal stonden te wachten om naar binnen te kunnen. Het bleek een rij te zijn. Oh fout, Sis! Helemaal fout.

Ik was stomverbaasd, want dat heb ik nog nooit meegemaakt daar. Ik sloot dus achteraan in de rij, maar kon het niet laten om op te merken dat we domme kuddedieren zijn. Dat viel ook helemaal niet goed. Een boos gemompel vertelde mij dat dit allemaal voor onze eigen bescherming en bestwil was. Oh heerlijk, ik kon vertellen dat nog steeds niemand weet hoe het virus wordt overgedragen. Dat ging de grijze dame voor me te ver en ze draaide zich boos om. De rij loste zich vrij snel op, want er bleken groepjes van drie vrouwen naar buiten te komen die 1 potje jam hadden gekocht of een ander dingetje. Kijk, dat moeten ze verbieden. Geen gezinnen en geen groepen.

Eenmaal binnen zag ik geen kapucijners. Het kistje was leeg en nog maar één zielig verflenst bosje bosbiet was achtergebleven. Ik ga niet in de rij staan om iets te vragen, dus ik werkte me naar de afrekenbalie en vroeg of ze nog voorraden hadden. Fout, Sis! Helemaal fout. Dat viel niet goed bij de wachtenden. Allemaal bejaarde echtparen natuurlijk. Een ziekte.

Wel waren er bieten, maar geen kapucijners. Ook erwten hadden ze genoeg. Goed, na tien minuten prutsen aan een zakje om het open te krijgen, kon ik naar de file voor de kassa. Ik ben een prater, dus ik zei tegen de mensen achter mij: het lijkt de Tweede Wereldoorlog wel. Toen moest je ook in de rij staan voor voedsel. Fout, Sis! Helemaal fout. Daar mag je niet mee spotten. Ik zei dat ik nog in de oorlog geboren ben, waarop een man “geestig” opmerkte dat ik dan wel heel oud moest zijn. Ja, zei ik, dat klopt.

Al gauw bleek het groepje bejaarden mij te herkennen van Hier zijn de Van Rossems. Oh, ik was precies mijn broer en alles wat ik vervolgens zei werd als geestig ervaren. Het etiket was geplakt. Maar bij het echtpaar voor mij had ik het echt helemaal gedaan. Ze keken op noch om. Wat een kinderachtig stel.

Ook al zijn we zelf bejaard, we zeggen altijd dat bejaarden wel erg zijn. Ze weten alles beter. Gelukkig doe ik als bejaarde alles fout! Ik zeg de verkeerde dingen.

Mooi!