Wij zongen vroeger tijdens Oud en Nieuw om twaalf uur bij mijn grootouders van moederskant,  begeleid door het pianospel van mijn opa: ‘Uren, dagen, maanden, jaren vliegen als een schaduw heen…’ Van de rest van dat lied begreep ik als kind niets, maar even los daarvan was daar Tante Jet! Ze zong dat lied op een eng trillend, hoge, snerpende toon. Ik durfde Maarten niet aan te kijken, want we mochten natuurlijk absoluut niet lachen tijdens dit ‘plechtige gebeuren’. Later vroeg ik me af hoe dat lied nou eigenlijk verder ging, dus ik heb het eens opgezocht. Het blijkt een enorm gelovig gezang. Het komt erop neer dat alles hier op aarde doem en ellende is, maar dat er eens een prachtige tijd zal aanbreken. Ik denk toch dat we alleen het eerste couplet zongen. Het blijft gek, want geen van ons was gelovig, ook mijn oma en opa niet.

Het idee van een nieuw jaar en dat je dat moet vieren is natuurlijk uiterst merkwaardig! Ik kan me nog voorstellen dat ze vroeger de zonnewende vierden, de terugkeer van het licht. Maar dat is 21 december. Iedere dag dat je wakker wordt is het een nieuw jaar. Je kunt iedere dag een soort nieuwe start maken en dat doe je eigenlijk ook, want je leeft nog.