Kattencafés, wildplukken, maaltijdboxen, de deeleconomie en kleurboeken voor volwassenen: wat denkt Maarten van de laatste modes?

Uit Maarten! 2015-6. Bestel losse nummers hier of word abonnee

Kattencafés

Inwoners van New York, Londen en Parijs kenden ze al: kattencafés. Na een succesvolle crowdfundingcampagne kreeg Amsterdam in april 2015 het eerste kattencafé van Nederland. Bij Kopjes drinken klanten hun cattuccino met op schoot een poes of kater uit het asiel. Voor een knuffelsessie van anderhalf uur vraagt Kopjes vijf euro. Dat geld moet de kosten dekken van de verzorging en van de krabpalen, kussentjes en speeltjes in het café.

Maarten: ‘Katten vind ik enorm leuk, ook al verharen ze constant en zit alles altijd onder. Ik heb thuis drie reusachtige katten die genoeg warmte en gezelligheid geven. Voor mij is er dus vrij weinig reden om naar een kattencafé te gaan. Maar stel dat mensen wanhopig op zoek zijn naar een beetje warmte en gezelligheid en ze die zoeken in zo’n café – dan mag dat van mij.

Ik heb begrepen dat ik vaak vergeleken word met Grumpy Cat: een poes die ontzettend chagrijnig kijkt en lang een hit was op social media. Die vergelijking vind ik uiterst merkwaardig. Ik ben juist heel evenwichtig, optimistisch en blijmoedig.’

Wildplukken

Voedsel groeit op het boerenland, maar ook in het bos, langs de weg en in de stad. Wie de tijd heeft, kan daar een aardig kostje bij elkaar scharrelen. Eten uit de natuur is makkelijk, gezond en gratis, maar formeel gezien verboden. Dat weerhoudt duizenden enthousiastelingen er niet van op pad te gaan, gewapend met boeken en apps vol informatie over de eetbaarheid van planten en de momenten waarop bramen en hazelnoten rijp zijn voor de pluk.

In het najaar is er een speciaal ‘gilde’ voor wildplukkers. Volgens oprichter Thomas van Slobbe halen 65 miljoen mensen in Europa hun voedsel rechtstreeks uit de natuur.

Maarten: ‘Zo lang ik me kan herinneren zie ik mensen in de natuur bramen of andere dingen plukken. Ik ben daar faliekant tegen. Het is zeer slecht voor de natuur, zeker in een land als Nederland, waar we met meer dan 17 miljoen mensen wonen en de natuur niet veel groter is dan een natte krant.

Sowieso zou ik nooit meegaan op een wildplukwandeltocht. Ik wandel graag, maar dan zonder te stoppen en in een rustig tempo. En dan het liefst alleen of met goede vrienden of familie.’

Maaltijdboxen

De afgelopen jaren is de concurrentiestrijd flink toegenomen tussen leveranciers van maaltijdboxen: kratten gevuld met verse, vaak seizoensgebonden en biologische ingrediënten die aan de deur worden bezorgd en alles bevatten om enkele maaltijden te bereiden.

De meeste aanbieders benadrukken het gemak van maaltijdboxen: minder vaak boodschappen doen en niet meer zelf bedenken wat er vanavond op tafel wordt gezet. Maar de kratten haken ook in op de trend om vaker lokaal, duurzaam verbouwd voedsel te eten. Maaltijdboxen zijn er in allerlei varianten, van veganistisch tot glutenvrij. Daarnaast zijn er snack-, fruit-, groente- en delicatessenboxen.

Maarten: ‘Vroeger kwamen de melkboer en de bakker aan de deur, dus thuisbezorgen is geen nieuw verschijnsel. De moderne maaltijdboxen heb ik een tijdje geprobeerd, omdat mijn vrouw dat een leuk idee leek. Maar het frustreerde ons enorm dat het volstrekt onmogelijk was om met z’n tweeën het hele kratje leeg te eten.

Daardoor moesten we vrienden en kennissen vragen of ze misschien interesse hadden in zes preien – zoals mensen met een volkstuin om de haverklap laten weten dat ze nog zes kilo boontjes voor je hebben. De piepers vond ik trouwens het interessantste aan die kratjes. Er zaten me toch razend lekkere aardappelen in!’

De deeleconomie

Massaal delen we huizen of kamers via online slaapplatform Airbnb, nodigen we anderen uit voor een lift in onze auto via BlaBlaCar, verhuren we onze wagen via SnappCar of delen we onze maaltijden via Thuisafgehaald. We delen ons suf.

Maarten: ‘Ik geloof wel in de deeleconomie. Jongere generaties zijn maar heel matig geïnteresseerd in auto’s, en eigenlijk zijn die dingen ook geldverspilling op unieke, wereldhistorische schaal. Het is helemaal niet nodig om er een voor jezelf te hebben, zeker niet als je in een grote stad woont. Af en toe een auto lenen of met iemand meerijden is veel efficiënter.

Maar toch vind ik het lastig. Ik heb ooit samen met een overbuurman een auto gedeeld. Dat was verschrikkelijk; hij viel over elke stuiver. Ik heb dat ding zo snel mogelijk verkocht en zou never nooit mijn auto meer delen.’

Kleuren voor volwassenen

De stress van alledag te lijf met kleurpotloden en kleurplaat: volwassen kleurplaatadepten zien de activiteit als de ultieme manier om te onthaasten. De markt wordt overspoeld met kleurboeken speciaal voor 18+, met veel psychedelische patroontjes en figuren. Nederland kreeg in 2014 Het enige echte kleurboek voor volwassenen. Binnen een half jaar gingen er meer dan 200.000 exemplaren over de toonbank. De Schotse illustrator Johanna Basford prijkte met haar Secret Garden en Enchanted Forest boven aan de hitlijsten van webwinkel Amazon.

Maarten: ‘Voor een kind kan ik me voorstellen dat kleuren leuk is: binnen de lijntjes blijven, een voorwerp tegenkomen dat je niet eerder hebt gezien en bedenken welke kleur een ananas eigenlijk heeft. Maar voor volwassenen vind ik kleuren een vorm van vrij ingrijpende kinderachtigheid.

Ter ontspanning zou ik zeggen: lees een leuk boek of ga voor de televisie zitten. Als je een uurtje televisiekijkt, staan je hersenen volkomen stil.’