Vanwege twaalf jaar trouwe dienst als eenmansjury van De slimste mens kreeg ik van de producent van het programma een gepersonaliseerd bankje in het Wilhelminapark cadeau. Ik ben bijzonder tevreden met dat geschenk. Allereerst omdat niet alleen ik, maar nog tal van bezoekers van het park van dat bankje kunnen genieten, vooral omdat het op een plek staat waar het herfstlicht perfect valt. Ten tweede, en dat is voor mij eigenlijk belangrijker, omdat het bankje een passend symbool is van mijn uitzonderlijke liefde voor het park.

Uit Maarten! 2025-2. Bestel losse nummers hier of word abonnee

Ik heb er nu al meer dan veertig jaar vrijwel elke dag gewandeld en het verveelt mij nooit. Het Wilhelminapark, dat dateert van 1898, is klein, maar voldoet in alle opzichten aan de eisen die aan een park kunnen worden gesteld. Omdat het op leeftijd is, staan er voldoende grote oude bomen – een park wordt eigenlijk pas wat als het zo’n halve eeuw oud is.

Er is indertijd goed nagedacht over de structuur, zodat er fraaie zichtlijnen zijn en de waterpartij – waar geen enkel park eigenlijk zonder kan  zich precies op de juiste plaats bevindt. Voor de dagelijkse wandelaar die een liefhebber is van de seizoenswisselingen die het Nederlandse  klimaat zo aantrekkelijk maken, heeft elk seizoen zijn eigen sfeer en flora. Eerst zijn er de sneeuwklokjes, die hebben enige tijd het rijk alleen. Dan verschijnen de krokussen, eerst de gele en dan de paarse. Op het juiste moment vormen de paarse krokussen tussen de nog volop bloeiende sneeuwklokjes een geweldige esthetische attractie. Zo mooi dat ik er ieder jaar een foto van maak, die de werkelijkheid eigenlijk geen recht doet.

Paarse krokussen tussen de sneeuwklokjes vormen een attractie

Meestal ben ik de eerste week van mei op Texel, waar de natuur in het voorjaar een beetje achterloopt op Utrecht. Als je dan terugkomt staat het park er glanzend bij, overweldigend in zijn voorjaarsfrisse gebladerte.

Het park heeft mij ook diverse vreemde verrassingen gebracht. Zo zag ik er eens een zwarte ibis, die er evident niet thuishoorde maar er toch in zijn donkere elegantie niet misstond. Ook de ijsvogel nam ik er helaas slechts eenmaal waar. Ik heb nog steeds lichte hoop dat de twee eekhoorns, die ik op een stille middag zag, zich vast in het park zullen vestigen.

Onveranderlijk is de herfst het beste seizoen, vooral op een novembermiddag, met zo nu en dan een flard zon en desnoods een beetje motregen. Dan is het veel stiller in het park, en dat zijn de beste momenten.

Meer lezen uit dit nummer. Bestel de gloednieuwe Maarten! hier.