De laatste dagen doet zich een interessant verschijnsel voor. Iedere dag komt er uit het niets een dichtregel in mijn hoofd. Nee, niet een door mij bedachte dichtregel, want ik wist al op jonge leeftijd dat gedichten maken moeilijk is. Het zijn dus zinnen uit bestaande gedichten die ik ooit uit mijn hoofd heb geleerd. Soms zijn het eerste zinnen, soms zinnen wat verderop uit een gedicht.

Wat een geweldige tijden waren dat! Je leerde op de middelbare school al gedichten uit je hoofd. Wij zaten niet de hele dag op zo’n schermpje te kijken en suffe spelletjes te spelen, waarin je het liefst mensen moet doodrijden en andere gruwelijkheden. En dan zijn we verbaasd als er weer zo’n kind in Amerika een halve klas heeft doodgeschoten. Nu is het uit het hoofd leren taboe. Je mag die kinderen daarmee niet lastigvallen. Daar worden ze maar weer depressief van.