Binnenkort ontwikkel ik waarschijnlijk een gruwelijk eczeem. Gek wordt een mens toch van dat ‘fijne dag’, ‘fijn weekend’. Ik heb de medewerkers bij de supermarkt waar ik dagelijks kom al zover dat ze het niet meer tegen me zeggen. Natuurlijk heb ik ze eerst uitgelegd waarom ik het zo verschrikkelijk vind. Veel mensen, ja veel meer dan we denken, zitten met een moeilijke en zware thuissituatie. Stel je voor: je man ligt op sterven, je (klein)kind blijkt een hele erge ziekte te hebben, je hebt zelf net te horen gekregen dat je kanker hebt en nog twee jaar te leven hebt. ‘Fijne dag verder’, ‘fijn weekend!’ Dat is toch gewoon onverdraaglijk? Zoiets zeg je niet, zo simpel is het. Maar zoals gebruikelijk doen we alles als papagaaien na, want oh, we willen er zo graag bij horen.

Dan is er nog iets dat me steeds meer begint te storen: dat gevraag hoe het met je is. Min of meer wildvreemden die me amper kennen, vragen aan je: hoe gaat het? Hoezo? Waar bemoeien ze zich mee? Het gaat ze helemaal niets aan hoe het met me gaat. Mijn antwoord tegenwoordig is meestal: dat weet ik niet. Soms: dat moet je aan Onze Lieve Heer vragen. Het is een onzinnige vraag, je moet namelijk altijd antwoorden: goeoeoed!