In de nacht na de Tweede Kamerverkiezingen van 15 maart 2017 schreef Maarten van Rossem deze vlijmscherpe analyse over de campagne en de uitslag. 'Een optimist zal na de overwinningsnederlaag van de VVD zeggen: gelukkig hebben de redelijkheid en het antipopulisme gezegevierd. Was dat maar waar.'

De verkiezingen zijn godzijdank weer afgelopen. Het feest van de democratie was de afgelopen maanden in Nederland een pijnlijke vertoning, die vooral liet zien hoezeer de populistische schimmel het hele politieke bestel en een aanzienlijk deel van de partijen heeft aangetast. De verkiezingen gingen vrijwel permanent over de politicus die vooral afwezig was, Geert Wilders. Dat we ons dit jaar mochten verheugen in een enorme internationale belangstelling had maar één oorzaak: Wilders en zijn PVV. Ging het populisme ook in een over het algemeen zo ongekend suf en braaf land als Nederland winnen? Dan was de liberaal-democratische wereldorde ten dode opgeschreven. Na de Brexit en Trump zou dan Geert komen, en dat zou de populistische lawine definitief in beweging zetten. Dan waren Frankrijk en Duitsland waarschijnlijk ook naar het populisme gekanteld.